Ξυπνήστε αλλιώς χανόμαστε! Με οδηγό την Επανάσταση των Νεότουρκων

Έλληνες! Ως πότε θα συναινείτε στο μεταπολιτευτικό έγκλημα; Ως πότε θα τους αφήνετε ατιμώρητους να σας κλέβουν; Πριν 103 χρόνια περίπου, μπόρεσαν οι Τούρκοι να απαλλαγούν (και το πλήρωσε ο ελληνισμός) απ' όλα τα παλαιοκομματικά στοιχεία που εξαθλίωσαν και έφεραν την Τουρκία ένα βήμα πριν τη διάλυση. Εμείς δε μπορούμε;

Μεταφέρω τρία αποσπάσματα από το βιβλίο του Σπύρου Μελά, Η Επανάσταση του 1909.

«…Το απόγευμα της ίδιας μέρας η νεοτουρκική αστυνομία συλλάμβανε τον παραιτημένο υπουργό των Ναυτικών, Χασάν Ραχμή πασά, λίγο πριν με την αμαξοστοιχία διαφύγει στο εξωτερικό. Πολλοί από τους υπουργούς ξαγρύπνησαν εκείνη τη νύχτα μελετώντας πως θα το σκάσουνε…Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι, περνούσαν από τους δρόμους κι από ένα παλαιότουρκο πασά ή εφέντη και τον πήγαιναν με συνοδεία από το μέρος που τον πιάσανε, στη φυλακή…Τους φώναζαν όλα τα αίσχη τους, τις καταχρήσεις, τις ραδιουργίες, τις παρανομίες, τους τραβούσαν τα γένια, τους χαστούκιζαν. Αλλά η πιο καθιερωμένη λαϊκή τιμωρία ήταν το φτύσιμο…. Ελάχιστοι στάθηκαν τυχεροί, γιατί η αστυνομία από φόβο μήπως το σκάσουν, πραγματοποίησε τη σύλληψή τους με μυστικότητα. Ανάμεσα στους τυχερούς ήταν και ο πιο κλέφτης απ’ όλους, ο πρώην υπουργός των Στρατιωτικών Ριζά πασάς. Τον βάραινε σωρός από κατηγορίες για καταχρήσεις, λεηλασίες του δημόσιου ταμείου, για γενναία μερτικά στις στρατιωτικές προμήθειες, για καθυστερήσεις μισθών αξιωματικών και οπλιτών. Κι αυτές δεν ήταν ανάγκη να τις αποδείξουν οι Νεότουρκοι. Τις φώναζε το παλάτι που είχε χτίσει στο Βενίκιοϊ, στην ασιατική παραλία του Βοσπόρου, ένα αραβικού ρυθμού μέγαρο, που άσπριζε κατάκομψο, δαντελωτό, μέσα στις πρασινάδες των περιβολιών του, κι όπου ο μεγιστάνας αυτός του παλαιοτουρκισμού, ζούσε, με τα χαρέμια του, τη φαντασμαγορία της ανατολίτικης χλιδής και της σπατάλης».

«…Το Κομιτάτο δεν περιορίστηκε σ’ αυτούς. Έβαλε χέρι σ’ όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, για να τις ξεκαθαρίσει από τους ασυνείδητους καταχραστές κι εκβιαστές υπαλλήλους. Ατέλειωτοι κατάλογοι με απολύσεις πλημμύρισαν τις στήλες των εφημερίδων. Εκατοντάδες πάνω σ’ εκατοντάδες αργόμισθοι κατάτρωγαν τον προϋπολογισμό. Κι επειδή δεν χωρούσαν άλλοι ο παλαιοτουρκισμός είχε εφεύρει το σύστημα των άμισθων κλητήρων. Αυτοί, φυσικά, ζούσαν εις βάρος του κοσμάκη. Το καθεστώς του περίφημου «μπαχσίς». Μετά τη μεταπολίτευση που κόπηκαν αυτά, γύρευαν να διορισθούν έμμισθοι. Χειρότεροι όμως ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μόλις το νεοτουρκικό κίνημα επικράτησε, παρουσιάστηκαν και γύρευαν και αύξηση μισθού. Οι εφημερίδες έγραφαν για την καλή ζωή τους, δημοσίευαν άρθρα πύρινα, με καταγγελίες ορισμένες με ονόματα, περιστατικά, καταχρήσεις, κλοπές. Οι διαπομπεύσεις στους δρόμους κι οι επιθέσεις του ξεσηκωμένου όχλου αγρίευαν. Ήταν κίνδυνος ταραχών. Οι ξένες πρεσβείες έκαναν διαβήματα. Οι Νεότουρκοι αναγκάστηκαν να βγάλουν εγκύκλιο, με συστάσεις στον Τύπο, ν’ αφήσουν τις επιθέσεις εναντίον προσώπων και ν’ αρχίσουν τη διδαχή για τα καθήκοντα του συνταγματικού πολίτη. Η κατάσταση άρχισε να σημειώνει κάποιον κατευνασμό…»

«Ο υπουργός των Ναυτικών Χασάν πασάς προσπάθησε να πάρει με το μέρος του τους αξιωματικούς ενός πολεμικού, που ήταν αραγμένο στη Θεσσαλονίκη, προβιβάζοντας τους παράνομα, ενώ είχαν σειρά να προβιβαστούν άλλοι αρχαιότεροι. Οι αξιωματικοί αυτοί που ήταν όλοι Νεότουρκοι, όχι μόνο δε δέχτηκαν αλλά αξίωσαν από τον υπουργό να παραιτηθεί! Δεν τον ήθελαν καθόλου. Όλες οι τουρκικές εφημερίδες τον έλεγαν καθαρά κλέφτη».

Αλήθεια, στο πρόσωπο του Τούρκου υπουργού των Στρατιωτικών, αναγνωρίζετε δικούς μας πολιτικούς; Περιμένετε από αυτούς να σώσουν τη χώρα; Ή από τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους; Κι αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν από τη θέση τους καθώς είναι όργανα της διεφθαρμένης ηγεσίας. Οι περισσότεροι τοποθετήθηκαν από αυτούς. Ακόμα και οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, που δεν έχουν κλέψει, νιώθουν την αρρωστημένη ανάγκη να βοηθήσουν τους «ευεργέτες» τους στις εκλογές με την ψήφο τους. Και είναι πάρα πολλοί. Γι’ αυτό διόρισαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τόσο πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Για να επηρεάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Και όταν δε χωρούσαν άλλοι, εφεύραν τους διορισμούς ορισμένου χρόνου, stage, ή όπως αλλιώς τους ονομάζουν. Βλέπετε κοινά με το σύστημα που ακολουθούσε ο Σουλτάνος (σαν κληρονομικό δικαίωμα αποκτούν τις θέσεις τους και οι δικοί μας βουλευτές) στο τότε τουρκικό κράτος; Και όλοι μαζί, χρόνια τώρα, απόκτησαν τη νοοτροπία της «ήσσονος προσπάθειας», της λεγόμενης από εμάς, τους άλλους, «δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας». Και όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, θέλουμε να δουλέψουμε για το κράτος, είτε ως πολιτικό είτε ως στρατιωτικό προσωπικό. Ακόμα κι αυτό αντιμετώπιζαν οι Τούρκοι τότε.

Γράφει σε προκήρυξή του ο πρίγκηπας Σαμπαχεντίν, επικεφαλής της «Οθωμανικής Εταιρίας της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας»: «…κύρια αδυναμία των Τούρκων και αιτία του ξεπεσμού της Αυτοκρατορίας, ήταν η έλλειψη ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που είχε απομακρύνει όλα τα καλά στοιχεία του Τουρκικού λαού από τα ελεύθερα και παραγωγικά επαγγέλματα και τα είχε σπρώξει στο στρατό και τις δημόσιες υπηρεσίες…»

Να λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε. Να ξεσηκωθούμε και να τιμωρήσουμε τους κλέφτες στέλνοντάς τους φυλακή. Όμως χωρίς ακρότητες. Χωρίς βιαιότητες. Κι αν δε μπορεί η δικαιοσύνη να βρει τα απαραίτητα στοιχεία για να τους καταδικάσει, θα τους τιμωρήσουμε εμείς, διώχνοντάς τους από την πολιτική ζωή της χώρας. Να μείνουν μόνο οι έντιμοι και όχι αυτοί που υποστηρίζουν το «νόμιμο είναι και ηθικό». Αλλά και η δική μας κρίση πρέπει να είναι νηφάλια και αντικειμενική. Να δράσουμε σαν σύνολο και όχι κάθε συντεχνία ξεχωριστά. Χωρίς να δεχτούμε συμβιβασμούς επειδή πιθανόν μας συμφέρει. Θα προσπαθήσουν να μας διαιρέσουν. Θα προσπαθήσουν κάθε κλάδο εργαζομένων να τον δωροδοκήσουν ώστε να σταματήσει τον αγώνα. Δεν πρέπει να πέσουμε στη παγίδα. Πρέπει να αντιδράσουμε ακριβώς όπως οι Τούρκοι αξιωματικοί του ναυτικού. Αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας.

Η ιστορία διδάσκει. Γι’ αυτό δε θέλουν να την ξέρουμε.

Μποϋκοτάζ

Η παρακάτω ιστορία αποκαλύπτει τι μπορεί να πετύχει ένα οργανωμένο κίνημα ανθρώπων, με σοβαρούς και ιδεολόγους αρχηγούς, με τόλμη, εξυπνάδα, πυγμή, χωρίς βία. Τη βία θα την προκαλέσει σ’ αυτούς η κεντρική εξουσία η οποία με κάθε τρόπο θα λοιδορήσει και κυνηγήσει τους μετέχοντες. Όταν όμως είναι ενωμένοι… Μήπως πρέπει να κάνουμε το ίδιο;

Μέχρι το Νοέμβριο του 1956, στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ ίσχυε ο φυλετικός διαχωρισμός. Σύμφωνα με το σχετικό νόμο, οι λευκοί επιβάτες που έμπαιναν σε ένα λεωφορείο κάθονταν στις μπροστινές θέσεις, ενώ οι μαύροι επιβάτες στις πίσω θέσεις και έπρεπε να υπάρχει πάντα μια κενή σειρά ανάμεσα στα δύο μέρη, ώστε αυτά να διαχωρίζονται. Αν το λεωφορείο ήταν γεμάτο και έμπαινε ένας λευκός επιβάτης, οι μαύροι επιβάτες που κάθονταν στην πρώτη σειρά του πίσω μέρους, έπρεπε να σηκωθούν προκειμένου αυτός να καθίσει και να δημιουργηθεί μια νέα κενή σειρά. Οι συγκεκριμένοι μαύροι επιβάτες παρέμεναν όρθιοι όπως και εκείνοι που ανέβαιναν σε ένα γεμάτο λεωφορείο.
Την 1 Δεκεμβρίου του 1955, η 42χρονη ράφτρα Ρόζα Παρκς, γραμματέας του παραρτήματος του NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) στο Μοντγκόμερυ, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άντρα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Την επομένη αφέθηκε ελεύθερη αφού πλήρωσαν την εγγύηση ο E.D.Nixon, πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος του NAACP και ο Clifford Durr. Ο Nixon ήθελε να χρησιμοποιήσει τη σύλληψη της Παρκς, που είχε κύρος και φήμη στην μαύρη κοινότητα του Μοντγκόμερυ, προκειμένου να ξεσηκώσει τους μαύρους συμπολίτες του κατά των νόμων που επέβαλαν το φυλετικό διαχωρισμό σε διάφορες εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Την ίδια μέρα η θρησκευτική ηγεσία του μαύρου πληθυσμού στο Μοντγκόμερυ συγκεντρώθηκε στην εκκλησία όπου ήταν πάστορας ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ για να αποφασίσει αν θα προχωρούσαν σε μποϋκοτάζ των λεωφορείων. Προτάθηκε να γίνει το μποϋκοτάζ, με αίτημα, όμως, όχι την κατάργηση συνολικά της νομοθεσίας που επέβαλε το φυλετικό διαχωρισμό, αλλά η διαχωριστική γραμμή στα λεωφορεία να είναι σταθερή και να μην υποχρεώνονται οι μαύροι επιβάτες να δίνουν τη θέση τους στους λευκούς. Η ηγεσία των μαύρων κατοίκων του Μοντγκόμερυ έκανε αυτή τη συμβιβαστική πρόταση, γιατί πίστευε ότι το αίτημα για πλήρη κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στα λεωφορεία δε θα γινόταν εύκολα αποδεκτό από την πλευρά των λευκών. Συγχρόνως τέθηκαν και άλλα αιτήματα μεταξύ των οποίων να συμπεριφέρονται ευγενικά οι οδηγοί σε όλους τους επιβάτες και να προσληφθούν και μαύροι οδηγοί στα λεωφορεία. Η πρόταση έγινε δεκτή και αποφασίστηκε το μποϋκοτάζ να γίνει στις 5 Δεκεμβρίου, την ημέρα της δίκης της Ρόζας Παρκς. Επίσης αποφασίστηκε να ηγηθούν του μποϋκοτάζ η οργάνωση Montgomery Improvement Association(MIA) και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Για να ενημερωθούν οι μαύροι κάτοικοι του Μοντγκόμερυ για το μποϋκοτάζ αποφασίστηκε να διανεμηθούν φυλλάδια στις εκκλησίες, την Κυριακή πριν την 5η Δεκεμβρίου. Ήδη το βράδυ της σύλληψης της Παρκς, η οργάνωση Women`s Political Council είχε τυπώσει και διανείμει 35 χιλιάδες φυλλάδια με τα οποία καλούνταν οι Αφροαμερικανοί να μην χρησιμοποιήσουν τα λεωφορεία την ημέρα της δίκης.
Πράγματι στις 5 Δεκεμβρίου του 1955 ελάχιστοι μαύροι χρησιμοποίησαν τα λεωφορεία στην πρωτεύουσα της Αλαμπάμα. Η επιτυχία του μποϋκοτάζ οδήγησε στην απόφαση για συνέχιση του. Το μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ κράτησε συνολικά 381 ημέρες. Οι περισσότεροι μαύροι της περιοχής το διάστημα αυτό πήγαιναν στις δουλείες τους και γενικότερα μετακινούνταν είτε με ιδιωτικά αυτοκίνητα είτε με κάρα και ποδήλατα είτε με τα πόδια. Εκείνες τις ημέρες πολύ συνηθισμένο ήταν το φαινόμενο να χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι μαζί ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο (car-pooling) .Όταν, δε, οι αρχές τις πόλης, για να εμποδίσουν το συγκεκριμένο τρόπο μετακίνησης, ζήτησαν από τις τοπικές ασφαλιστικές εταιρίες να μην ασφαλίζουν τα εν λόγω αυτοκίνητα, η ηγεσία των μαύρων του Μοντγκόμερυ στράφηκε στο Lloyd`s στο Λονδίνο. Επίσης οι μαύροι ταξιτζήδες χρέωναν την κούρσα μόλις 10 σεντς, όσο δηλαδή κόστιζε το εισιτήριο στα λεωφορεία. Όταν αυτό έγινε γνωστό, οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους χρέωναν την κούρσα λιγότερο από 45 σεντς. Η συνέχιση του μποϋκοτάζ και η μεγάλη συμμετοχή σε αυτό είχε ως συνέπεια και την αύξηση της συμμετοχής λευκών κατοίκων της πόλης, που ήταν αντίθετοι στην κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού ή πλήττονταν οικονομικά από το μποϋκοτάζ, στο White Citizen's Council. Άτομα που συμμετείχαν στο μποϋκοτάζ έγιναν πολλές φορές στόχος επιθέσεων. Εμπρηστικές επιθέσεις έγιναν και εναντίον των σπιτιών των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ralph Abernathy`s αλλά και εναντίον τεσσάρων εκκλησιών της μαύρης κοινότητας του Μοντγκόμερυ. Κατά τη διάρκεια του μποϋκοτάζ συνελήφθησαν για παρακώλυση συγκοινωνιών 156 άτομα μεταξύ των οποίων και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 500$ ή φυλάκιση 386 ημερών. Τελικά έμεινε στη φυλακή δύο εβδομάδες.
Στις 4 Ιουνίου του 1956 τοπικό δικαστήριο της Αλαμπάμα έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό στα λεωφορεία. Εναντίον της απόφασης αυτής ασκήθηκε έφεση και στις 13 Νοεμβρίου του ίδιου έτους το Ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δέχτηκε την απόφαση του τοπικού δικαστηρίου. Έτσι υποχρεώθηκαν οι αρχές του Μοντγκόμερυ να επιτρέψουν στους μαύρους επιβάτες των λεωφορείων να κάθονται οπουδήποτε. Το μποϋκοτάζ στο Μοντγκόμερυ αποτέλεσε μια από της πρώτες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανέδειξε ως ηγετική του μορφή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Το κείμενο πάρθηκε αυτούσιο από την ιστοσελίδα της Βικιπαίδεια με τίτλο:
Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ (1955)

Τζαμπατζήδες είναι οι πολίτες ή οι πολιτικοί και οι φίλοι τους;

Καταρχήν να δηλώσω ότι πρέπει όλοι οι πολίτες να υπακούουν στους νόμους του κράτους. Τι πρέπει όμως να κάνουν όταν ένας νόμος δεν είναι δίκαιος; Τι πρέπει να κάνει ο πολίτης ενάντια στην αυθαιρεσία του κράτους; Τι πρέπει να κάνει όταν βλέπει ότι τελικά κάποιοι είναι υπεράνω των νόμων με αποτέλεσμα τα οικονομικά βάρη να πέφτουν στους υπολοίπους; ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ για να βρει το δίκιο του ή να πάρει ο ίδιος την απόφασή για τον εαυτό του. Γιατί το Σύνταγμά μας, λέει, ότι όλα προέρχονται από τον λαό και γίνονται για τον λαό. Έτσι ο λαός έχει δικαίωμα να αναλάβει ο ίδιος την τύχη του, αρκεί βέβαια να είναι έτοιμος και να αναλάβει το όποιο κόστος των πράξεών του! Δε θέλω να επεκταθώ αλλά π.χ. αν πούμε ότι δε θέλουμε να πληρώνουμε φόρους, θα πρέπει να δεχθούμε και το γεγονός ότι η υγεία, η παιδεία κ.α. που τώρα μας φαίνονται αυτονόητα, θα πάψουν να λογίζονται ως κοινωνικά αγαθά και θα τα πληρώνουμε.
Ένα τέτοιο κίνημα διαμαρτυρίας είναι και το ΔΕ ΠΛΗΡΩΝΩ ΔΕ ΠΛΗΡΩΝΩ. Δε θα ασχοληθώ με το αν έχουν δίκιο (για τα διόδια έχουν απόλυτο δίκιο και θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα) αλλά με αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση. Έχουν βγει τώρα τελευταία πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι, "αναλυτές" κ.α. που κατηγορούν τους πολίτες που συμμετέχουν (υποκινούμενους ή μη δε με ενδιαφέρει) ως τζαμπατζήδες και το κίνημά τους κίνημα του ΤΖΑΜΠΑ. Ας την υιοθετήσω αυτή τη φρασεολογία και να δούμε ποιός πραγματικά είναι τζαμπατζής στην Ελλάδα.

• Αν διαπράξω κάποιο οικονομικό ή ποινικό αδίκημα θα βρεθώ στη φυλακή. Αν το πράξει κάποιος πολιτικός δε θα γίνει τίποτα γιατί έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό του ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ!
• Δουλεύω σε ιδιωτική εταιρεία και ο ιδιοκτήτης είναι αυτός που αποφασίζει τι μισθό θα μου δώσει. Οι πολιτικοί υποτίθεται "υπηρετούν" το λαό, εμένα, αλλά από τα δικά μας λεφτά δίνουν υπέρογκους μισθούς και αυξήσεις στους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους κολλητούς τους!
• Ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσω θύμα κάποιου κακοποιού. Αν θελήσω να προστατευτώ πρέπει να πληρώσω εταιρεία σεκιούριτι (αν περιμένω από την αστυνομία...). Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες γιατί έχουν την ειδική μεταχείριση να πληρώνω εγώ τους αστυνομικούς που έχουν αποσπασθεί για τη φύλαξή τους;
• Αυτοί δεν επέτρεψαν στους φίλους τους τραπεζίτες να μου δανείζουν λεφτά (από τα αποθεματικά που δεν έχουν) με μεγάλο τόκο και για τις καταθέσεις μας κάτω του 1%;
• Δεν πέρασαν φωτογραφικούς νόμους ώστε να περάσουν στα χέρια ιδιωτών τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ, δρόμοι κ.α. με ελάχιστο τίμημα;
• Είμαι τζαμπατζής εγώ που για να βγάλω τον όποιο μισθό μου πρέπει να παλέψω με χιλιάδες άλλους για μια θέση (και στον ιδιωτικό τομέα), και δεν είναι αυτοί που λόγω της θέσης που τους έχει δώσει ο λαός, βάζουν στο δημόσιο για να πληρώνονται από εμένα, παιδιά, ανίψια και όλο τους το σόι;
• Για να φτιάξω μια εταιρεία θα μου ζητήσουν κάποιο κεφάλαιο. Όλοι αυτοί που από το πουθενά έγιναν πλούσιοι, προμηθευτές και εργολάβοι πως κάνουν εταιρείες με σχεδόν μηδαμινό κεφάλαιο;
• Ότι έσοδα έχω τα δηλώνω στην εφορεία. Δεν έχω offshore εταιρείες για να τα κρύβω.
• Όταν κάνω μια δουλεία με πληρώνουν με το αντίστοιχο ποσό. Οι πολιτικοί γιατί εκτός του μισθού τους, παίρνουν και μίζες (από τα δικά μου λεφτά);
• Με τα έσοδα μου, μπορώ και δικαιολογώ την περιουσία μου. Πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α. μπορούν; Ποιος τους καλύπτει;
• Όταν χρωστάω σε μια δημόσια υπηρεσία με πιάνουν και τώρα θα με βάζουν φυλακή και για λίγα ευρώ. Πόσοι μεγαλοεπιχειρηματίες είναι αυτοί πού χρωστάνε σε ΙΚΑ, εφορεία κ.α., δεν πληρώνουν και τους επιτρέπεται να διαβιούν πολυτελή ζωή; 600 δις λέει το περιοδικό Der Spiegel ότι έχουν κάποιοι Έλληνες σε καταθέσεις μόνο στην Ελβετία! Από που λέτε τα βρήκαν;
• Οι βουλευτές έχουν θεσπίσει για τον εαυτό τους απίστευτα προνόμια, εκτός του μισθού: χρυσές κάρτες, αυτοκίνητα, έξοδα για βενζίνη, καφέ, φαγητό, κ.α. που τα πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εγώ τα πληρώνω όλα!

Από αυτά τα ελάχιστα παραδείγματα φαίνεται ποιος είναι τζαμπατζής σ’ αυτή τη χώρα. Φοβούνται για την ανομία των πολιτών όταν όλοι όσοι έχουν εξουσία, την έχουν κάνει τρόπο λειτουργίας του κράτους. Προς το συμφέρον τους βέβαια!Τους επιστρέφω λοιπόν πίσω τον χαρακτηρισμό αν και για πολλούς μπορεί να είναι και τίτλος τιμής!