Έλληνες! Ως πότε θα συναινείτε στο μεταπολιτευτικό έγκλημα; Ως πότε θα τους αφήνετε ατιμώρητους να σας κλέβουν; Πριν 103 χρόνια περίπου, μπόρεσαν οι Τούρκοι να απαλλαγούν (και το πλήρωσε ο ελληνισμός) απ' όλα τα παλαιοκομματικά στοιχεία που εξαθλίωσαν και έφεραν την Τουρκία ένα βήμα πριν τη διάλυση. Εμείς δε μπορούμε;
Μεταφέρω τρία αποσπάσματα από το βιβλίο του Σπύρου Μελά, Η Επανάσταση του 1909.
«…Το απόγευμα της ίδιας μέρας η νεοτουρκική αστυνομία συλλάμβανε τον παραιτημένο υπουργό των Ναυτικών, Χασάν Ραχμή πασά, λίγο πριν με την αμαξοστοιχία διαφύγει στο εξωτερικό. Πολλοί από τους υπουργούς ξαγρύπνησαν εκείνη τη νύχτα μελετώντας πως θα το σκάσουνε…Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι, περνούσαν από τους δρόμους κι από ένα παλαιότουρκο πασά ή εφέντη και τον πήγαιναν με συνοδεία από το μέρος που τον πιάσανε, στη φυλακή…Τους φώναζαν όλα τα αίσχη τους, τις καταχρήσεις, τις ραδιουργίες, τις παρανομίες, τους τραβούσαν τα γένια, τους χαστούκιζαν. Αλλά η πιο καθιερωμένη λαϊκή τιμωρία ήταν το φτύσιμο…. Ελάχιστοι στάθηκαν τυχεροί, γιατί η αστυνομία από φόβο μήπως το σκάσουν, πραγματοποίησε τη σύλληψή τους με μυστικότητα. Ανάμεσα στους τυχερούς ήταν και ο πιο κλέφτης απ’ όλους, ο πρώην υπουργός των Στρατιωτικών Ριζά πασάς. Τον βάραινε σωρός από κατηγορίες για καταχρήσεις, λεηλασίες του δημόσιου ταμείου, για γενναία μερτικά στις στρατιωτικές προμήθειες, για καθυστερήσεις μισθών αξιωματικών και οπλιτών. Κι αυτές δεν ήταν ανάγκη να τις αποδείξουν οι Νεότουρκοι. Τις φώναζε το παλάτι που είχε χτίσει στο Βενίκιοϊ, στην ασιατική παραλία του Βοσπόρου, ένα αραβικού ρυθμού μέγαρο, που άσπριζε κατάκομψο, δαντελωτό, μέσα στις πρασινάδες των περιβολιών του, κι όπου ο μεγιστάνας αυτός του παλαιοτουρκισμού, ζούσε, με τα χαρέμια του, τη φαντασμαγορία της ανατολίτικης χλιδής και της σπατάλης».
«…Το Κομιτάτο δεν περιορίστηκε σ’ αυτούς. Έβαλε χέρι σ’ όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, για να τις ξεκαθαρίσει από τους ασυνείδητους καταχραστές κι εκβιαστές υπαλλήλους. Ατέλειωτοι κατάλογοι με απολύσεις πλημμύρισαν τις στήλες των εφημερίδων. Εκατοντάδες πάνω σ’ εκατοντάδες αργόμισθοι κατάτρωγαν τον προϋπολογισμό. Κι επειδή δεν χωρούσαν άλλοι ο παλαιοτουρκισμός είχε εφεύρει το σύστημα των άμισθων κλητήρων. Αυτοί, φυσικά, ζούσαν εις βάρος του κοσμάκη. Το καθεστώς του περίφημου «μπαχσίς». Μετά τη μεταπολίτευση που κόπηκαν αυτά, γύρευαν να διορισθούν έμμισθοι. Χειρότεροι όμως ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μόλις το νεοτουρκικό κίνημα επικράτησε, παρουσιάστηκαν και γύρευαν και αύξηση μισθού. Οι εφημερίδες έγραφαν για την καλή ζωή τους, δημοσίευαν άρθρα πύρινα, με καταγγελίες ορισμένες με ονόματα, περιστατικά, καταχρήσεις, κλοπές. Οι διαπομπεύσεις στους δρόμους κι οι επιθέσεις του ξεσηκωμένου όχλου αγρίευαν. Ήταν κίνδυνος ταραχών. Οι ξένες πρεσβείες έκαναν διαβήματα. Οι Νεότουρκοι αναγκάστηκαν να βγάλουν εγκύκλιο, με συστάσεις στον Τύπο, ν’ αφήσουν τις επιθέσεις εναντίον προσώπων και ν’ αρχίσουν τη διδαχή για τα καθήκοντα του συνταγματικού πολίτη. Η κατάσταση άρχισε να σημειώνει κάποιον κατευνασμό…»
«Ο υπουργός των Ναυτικών Χασάν πασάς προσπάθησε να πάρει με το μέρος του τους αξιωματικούς ενός πολεμικού, που ήταν αραγμένο στη Θεσσαλονίκη, προβιβάζοντας τους παράνομα, ενώ είχαν σειρά να προβιβαστούν άλλοι αρχαιότεροι. Οι αξιωματικοί αυτοί που ήταν όλοι Νεότουρκοι, όχι μόνο δε δέχτηκαν αλλά αξίωσαν από τον υπουργό να παραιτηθεί! Δεν τον ήθελαν καθόλου. Όλες οι τουρκικές εφημερίδες τον έλεγαν καθαρά κλέφτη».
Αλήθεια, στο πρόσωπο του Τούρκου υπουργού των Στρατιωτικών, αναγνωρίζετε δικούς μας πολιτικούς; Περιμένετε από αυτούς να σώσουν τη χώρα; Ή από τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους; Κι αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν από τη θέση τους καθώς είναι όργανα της διεφθαρμένης ηγεσίας. Οι περισσότεροι τοποθετήθηκαν από αυτούς. Ακόμα και οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, που δεν έχουν κλέψει, νιώθουν την αρρωστημένη ανάγκη να βοηθήσουν τους «ευεργέτες» τους στις εκλογές με την ψήφο τους. Και είναι πάρα πολλοί. Γι’ αυτό διόρισαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τόσο πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Για να επηρεάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Και όταν δε χωρούσαν άλλοι, εφεύραν τους διορισμούς ορισμένου χρόνου, stage, ή όπως αλλιώς τους ονομάζουν. Βλέπετε κοινά με το σύστημα που ακολουθούσε ο Σουλτάνος (σαν κληρονομικό δικαίωμα αποκτούν τις θέσεις τους και οι δικοί μας βουλευτές) στο τότε τουρκικό κράτος; Και όλοι μαζί, χρόνια τώρα, απόκτησαν τη νοοτροπία της «ήσσονος προσπάθειας», της λεγόμενης από εμάς, τους άλλους, «δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας». Και όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, θέλουμε να δουλέψουμε για το κράτος, είτε ως πολιτικό είτε ως στρατιωτικό προσωπικό. Ακόμα κι αυτό αντιμετώπιζαν οι Τούρκοι τότε.
Γράφει σε προκήρυξή του ο πρίγκηπας Σαμπαχεντίν, επικεφαλής της «Οθωμανικής Εταιρίας της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας»: «…κύρια αδυναμία των Τούρκων και αιτία του ξεπεσμού της Αυτοκρατορίας, ήταν η έλλειψη ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που είχε απομακρύνει όλα τα καλά στοιχεία του Τουρκικού λαού από τα ελεύθερα και παραγωγικά επαγγέλματα και τα είχε σπρώξει στο στρατό και τις δημόσιες υπηρεσίες…»
Να λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε. Να ξεσηκωθούμε και να τιμωρήσουμε τους κλέφτες στέλνοντάς τους φυλακή. Όμως χωρίς ακρότητες. Χωρίς βιαιότητες. Κι αν δε μπορεί η δικαιοσύνη να βρει τα απαραίτητα στοιχεία για να τους καταδικάσει, θα τους τιμωρήσουμε εμείς, διώχνοντάς τους από την πολιτική ζωή της χώρας. Να μείνουν μόνο οι έντιμοι και όχι αυτοί που υποστηρίζουν το «νόμιμο είναι και ηθικό». Αλλά και η δική μας κρίση πρέπει να είναι νηφάλια και αντικειμενική. Να δράσουμε σαν σύνολο και όχι κάθε συντεχνία ξεχωριστά. Χωρίς να δεχτούμε συμβιβασμούς επειδή πιθανόν μας συμφέρει. Θα προσπαθήσουν να μας διαιρέσουν. Θα προσπαθήσουν κάθε κλάδο εργαζομένων να τον δωροδοκήσουν ώστε να σταματήσει τον αγώνα. Δεν πρέπει να πέσουμε στη παγίδα. Πρέπει να αντιδράσουμε ακριβώς όπως οι Τούρκοι αξιωματικοί του ναυτικού. Αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας.
Η ιστορία διδάσκει. Γι’ αυτό δε θέλουν να την ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου