Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Η Πόλις Εάλω

Πεντακόσια πενήντα έξι χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Τότε που η Κωνσταντινούπολη, η πόλη του Ιουστινιανού, του Θεοδοσίου, του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου και τόσων άλλων Αυτοκρατόρων, η Βασιλεύουσα των πόλεων, το στολίδι της Ανατολής και της Δύσης έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Με την πτώση της έκλεισε και τυπικά το κεφάλαιο της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας». Της μόνης αυτοκρατορίας που παρέμεινε ζωντανή για περισσότερα από χίλια χρόνια. Όλη αυτή την περίοδο ήταν το προπύργιο της Ευρώπης καθώς δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από βαρβαρικούς λαούς. Απέκρουσε τις επιθέσεις των Σλάβων (540, 559, 581), Περσών και Αβάρων (626), Αράβων (669-79 και 717-18), Βουλγάρων (813, 913 και 924) και Ρώσων (τέσσερις επιθέσεις μεταξύ 860-1043). Αν αυτοί και τόσοι ακόμα λαοί κατέλυαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ξεχύνονταν στην Ευρώπη, η ιστορία και ο πολιτισμός της θα ήταν πολύ διαφορετικός. Το 1204 όμως δέχθηκε το μεγάλο χτύπημα από το οποίο δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει και να ανακτήσει την παλιά της λάμψη. Αυτό που δεν κατάφεραν οι βάρβαροι το πέτυχαν τα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, τα οποία με άλλοθι την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, άλωσαν την Πόλη κατά την 4η Σταυροφορία. Παρά την ανακατάληψη και την παλινόρθωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1261, δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Αυτοί που τόσες φορές τους προστάτευσε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τις ορδές των βαρβάρων, αυτοί που εκπολιτίστηκαν από τον ανώτερο πολιτισμό του Βυζαντίου, έγιναν οι δήμιοι της. Ώσπου εμφανίστηκαν μπροστά από τα τείχη της Πόλης οι Τούρκοι…

Πολλοί αυτοκράτορες αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της μεγάλης και λαμπρής αυτοκρατορίας. Σύμβολο όμως του Βυζαντίου έγινε ο Κων/νος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, που έπεσε με το σπαθί στο χέρι στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Οι ύστατοι υπερασπιστές της Πόλης με τον Αυτοκράτορά τους, λίγοι μπροστά στον εχθρό, έκαναν αυτό που τους πρόσταζε η ελληνική ψυχή τους και έδωσαν την ύψιστη μάχη, που στάθηκε ικανή να τους εξυψώσει στο πάνθεον των ηρώων της ελληνικής φυλής και να κάνει έναν αυτοκράτορα θρύλο στις καρδιές των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, η ψυχή του Ελληνισμού, με την υπέρτατη θυσία του, ενσάρκωσε και συμβόλισε τη συνείδηση χιλιάδων χρόνων Ιστορίας. Η αντίσταση στα τείχη της Βασιλεύουσας έμεινε στις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων ως τίτλος τιμής και δέσμευση για νέους αγώνες. Αν είχαν προτιμήσει την συνθηκολόγηση από την αντίσταση η ντροπή θα ήταν ανεξίτηλη και ίσως να μην ακολουθούσε η Εθνεγερσία του 1821. Η ηρωική άμυνα γέννησε την υπομονή, την ελπίδα και την προσδοκία της απελευθέρωσης. Οι θρύλοι του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς έθρεψαν γενιές Ελλήνων και τους ώθησαν σε δεκάδες κινήματα και τελικά στην Εθνική Παλιγγενεσία. Χαρακτηριστική είναι η συνομιλία του Κολοκοτρώνη με έναν ξένο απεσταλμένο:
-«Εμείς, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους Τούρκους… Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα».
- «Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;»
-« Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως το ιστορικό, πολιτικό και ηθικό δικαίωμα στη Μεγάλη Ιδέα μας το έδωσαν οι τελευταίοι μαχητές της Κωνσταντινούπολης και μπόρεσαν οι απόγονοί τους να απελευθερώσουν και άλλα κομμάτια της Ελλάδας και να φτάσει στη σημερινή της μορφή. Αυτούς λοιπόν τιμούμε σήμερα, τους πεσόντες κατά την πολιορκία και την Άλωση. Είναι μια μέρα εθνικής υπερηφάνειας. Οι θρήνοι και οι θρύλοι που ακολούθησαν την πτώση της Βασιλεύουσας μας συγκινούν και δίνουν την ελπίδα οι υπερασπιστές της Πόλης να αποτελέσουν παράδειγμα και για τις νεότερες γενεές. Αυτός είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου. Να μείνει άσβεστη η ιστορική μνήμη και να συνεχιστεί η παράδοση που θέλει τον Έλληνα, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα νεότερα, να μάχεται με θάρρος και απαράμιλλο ηρωισμό, πάντα έναντι υπέρτερων εχθρών, για την Πίστη, για την Πατρίδα και για τους συγγενείς, όπως είπε κι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στη συγκλονιστική του ομιλία πριν από την τελική επίθεση των Οθωμανών.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Μουσείο Ρήγα Φεραίου στο Βελιγράδι


Μέσα στο σκηνικό σήψης και διαφθοράς που έχουν στήσει εδώ και καιρό τα ΜΜΕ, βρήκαμε μια είδηση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν είναι όλα μαύρα. Ότι υπάρχουν και περιπτώσεις σωστής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Μια τέτοια περίπτωση είναι η αναστύλωση του Πύργου Νεμπόισα στο Βελιγράδι, όπου τον Ιούνιο του 1798 δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό ο Ρήγας Φεραίος με επτά συντρόφους του από τους Οθωμανούς.

Συγκεκριμένα, από το 2004 είχε ξεκινήσει προσπάθεια δημοπράτησης του Πύργου για εμπορική εκμετάλλευση ως καφετέρια και νυχτερινό κέντρο. Αμέσως αντέδρασαν φοιτητικές ενώσεις της πόλης και πολιτιστικοί φορείς και σε συνεργασία με την πρεσβεία της Ελλάδας στο Βελιγράδι απέτρεψαν αυτό το ενδεχόμενο. Μετά από μαραθώνιο διαβουλεύσεων με τη σερβική πλευρά, ο τότε Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Γ. Σούρλας, πέτυχε τον Δεκέμβριο του 2007 να υπογραφεί συμφωνία που να αποδίδει στην Ελλάδα την χρήση του Πύργου ώστε αυτός να μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο στον Ρήγα Φεραίο, στην ιστορία του Πύργου και τους απελευθερωτικούς αγώνες των Σέρβων και εν γένει των Bαλκάνιων πατριωτών που βρήκαν εκεί τραγικό θάνατο από τους Τούρκους δυνάστες. Η συμφωνία προβλέπει ότι το κόστος της αναστύλωσης θα καλυφθεί με 1,5 περίπου εκατομμύρια ευρώ, από τη Βουλή των Ελλήνων και από το πρόγραμμα αναπτυξιακής συνεργασίας Hellenic Aid του υπουργείου Εξωτερικών, ενώ μέρος του θα αναλάβει και ο Δήμος Βελιγραδίου. Τις εργασίες αναστύλωσης έχει αναλάβει ένας ελληνικός φορέας, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων που σε συνεργασία με τον Δήμο Βελιγραδίου εκπόνησαν ήδη ένα σχέδιο αποκατάστασης (απαραίτητο μετά και την καταστροφή που υπέστη από τις πλημμύρες του 2007) και μετατροπής του μνημείου σε μουσείο. Εκτός του Πύργου, πέρα από τα έργα γεωστατικής και ανάπλασης, θα δημιουργηθεί και ένας ημιυπόγειος χώρος για εκθέσεις, διαλέξεις, μουσικές συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις χωρητικότητας 500 ατόμων. Οι εργασίες πρόκειται να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του 2009, εγκαινιάζοντας και την πρώτη έκθεση για τη ζωή και το έργο του Ρήγα Φεραίου.

Ο Πύργος Νεμπόισα χτίστηκε τον 15ο αιώνα πάνω στα ερείπια ρωμαϊκού πύργου του 1ου μ.Χ. αιώνα και αποτελεί μέρος του κάστρου του Βελιγραδίου, που δεσπόζει σε μια εξαιρετική θέση, στη σύγκλιση των ποταμών Σάβου και Δούναβη. Το 1690 τινάχτηκε στον αέρα, όταν εξερράγησαν πυρομαχικά που ήταν στο εσωτερικό του. Ξαναχτίστηκε από τους Αυστριακούς μεταξύ των ετών 1723-1736. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατάκτησης ο πύργος χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και εκτός από τον Ρήγα και τους συντρόφους του, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν πολλοί Σέρβοι πατριώτες που αγωνίζονταν κατά του τουρκικού ζυγού με συνέπεια ο Πύργος Νεμπόισα να αποτελεί σήμερα έμβλημα της νεότερης ιστορίας της Σερβίας.

Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε εμείς, είναι να δώσουμε συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν στην εξαίρετη αυτή προσπάθεια, αλλά και μια παρατήρηση: όλες οι δηλώσεις που διάβασα εξείραν το όραμα του Ρήγα Φεραίου για την δημοκρατική ενότητα των Βαλκανικών λαών και το σεβασμό των δικαιωμάτων των γειτόνων τους. Οι δηλώσεις αυτές, εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου, προκαλούν σύγχυση και οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Ο Ρήγας πρέπει να πούμε ότι αγωνίστηκε για τη λευτεριά όλων των υπόδουλων ελληνικών περιοχών και την υπαγωγή τους στο νέο ελληνικό κράτος που θα προέκυπτε μετά την απελευθέρωση, ενώ και την ένωση την έβλεπε μόνο, με τους Έλληνες να έχουν τον πρώτο ρόλο καθώς πίστευε στην πολιτισμική ανωτερότητα των Ελλήνων. Αυτά, για να προλάβω τυχόν παρανοήσεις…




Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Η μεγαλύτερη απάτη του 20ου αιώνα!


Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Γράμματα στο γιο μου - Φυλακές Kάστορος, Αβέρωφ, Καλλιθέας 1955-1962» (εκδ. Άγρα), η εφημερίδα Athens Voice δημοσίευσε στις 13.09.2007 συνέντευξη του 57χρονου σήμερα Νίκου Μπελογιάννη, γιου του θρυλικού κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη και της κορυφαίας Ελληνίδας κομμουνίστριας Έλλης Παππά, αδελφής της Διδώς Σωτηρίου που έγραψε τα «Ματωμένα Χώματα».
Πριν παρουσιάσουμε τη συνέντευξη θα ήθελα να αναρωτηθούμε: που είναι τόσα χρόνια ο Μπελογιάννης; Γιατί δεν εμφανίζεται πουθενά; Μήπως κάποιοι μας κρύβουν τον άνθρωπο που έζησε από μέσα τον κομμουνισμό και γαλουχήθηκε από τους μεγαλύτερους κομμουνιστές; Επίσης, ξέρουμε τι απέγιναν τα παιδιά του κορυφαίου αγωνιστή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, του Νίκου Ζαχαριάδη και γενικά όλα τα παιδιά των ηγετών του ΚΚΕ της περιόδου 1942-1949; Όταν ο κάθε τυχαίος δηλώνει προοδευτικός, τον εμφανίζουν στην τηλεόραση και ακούμε τις απόψεις του. Τα παιδιά των θρύλων του ΚΚΕ, που κάθε τους λόγος έχει βαρύνουσα σημασία, γιατί δεν τα εμφανίζουν; Μήπως γιατί έχουν γίνει αντικομουνιστές; Άλλωστε στην Ελλάδα συμβαίνει το παράδοξο, παιδιά αριστερών να γίνονται δεξιοί και παιδιά δεξιών αριστεροί. Έτσι λοιπόν, κόρη στρατηγού της Χωροφυλακής είναι η Μαρία Δαμανάκη, γιος αξιωματικού του στρατού ο Απόστολος Γκλέτσος, γιος υπουργού της Χούντας ο Παναγιώτης Δημητράς, από δεξιότατες οικογένειες της Λαμίας και της Καρδίτσας προήρχοντο ο Άρης Βελουχιώτης και ο Χαρίλαος Φλωράκης, γιος μεγαλοαστικής οικογένειας των Αθηνών είναι ο Νίκος Μπίστης κ.α. Μέχρι και ο γιος του Αρχηγού της 21ης Απριλίου κ. Χρήστος Γεωργίου Παπαδόπουλος υπήρξε σημαίνον μέλος της «Νεολαίας Λαμπράκη».
Τέλος πρέπει να επισημάνουμε ότι ενώ η εφημερίδα Athens Voice ανήκει ιδεολογικά στον αριστερό χώρο, δημοσιεύει τη συνέντευξη του Μπελογιάννη που δίνει ένα ισχυρό χαστούκι στους κάθε λογής κομμουνιστές, ιδεολόγους και μη. Φυσικά κανένα γνωστό κανάλι δεν ασχολήθηκε με τα όσα είπε ο Μπελογιάννης…

Πότε διαβάσατε τα γράμματα πρώτη φορά; Ήταν ιστορίες που τις είχα ακούσει πολλές φορές κι ήξερα ότι τα γράμματα υπήρχαν. Όταν έγινα 16 ήταν Aύγουστος του ’67, είχε γίνει η Δικτατορία. H Έλλη ήταν στα Γιούρα. H Διδώ εν τω μεταξύ είχε αναγκαστεί να καταστρέψει παρά πολλά γράμματά της και ήδη είχε με τον εμφύλιο και με τις διώξεις καταστρέψει ακόμα περισσότερα. Αποφάσισε και νοίκιασε μια θυρίδα στην Εθνική Τράπεζα στο Σύνταγμα, τα φύλαξε εκεί και έτσι σώθηκαν «H Εντολή» και άλλα μυθιστορήματα, καθώς και οι «Μικρογραφίες». Δεν τα αποζήτησα τότε γιατί δεν είχε νόημα και περίμενα πια τη μεταπολίτευση να τα διαβάσω. Μετά βέβαια είχε αλλάξει πολύ το κλίμα. Έπρεπε να δυσκολευτεί κανείς πολύ για να μπει σε μια εποχή διώξεων, όντας μέσα σε εκείνο το απίστευτο κλίμα της Μεταπολίτευσης και της «υπερ-δημοκρατίας» που όποιος έβγαζε πιο αριστερές κραυγές ήταν πιο καλός και που όλη η Ελλάδα ψήφιζε NΔ, αλλά κανείς δεν τολμούσε να δηλώσει δεξιός. Σε αυτό το κλίμα τα πρωτοδιάβασα. Μερικά απλώς αποδίδανε το κλίμα της εποχής, είχανε από τότε κάποια ιστορική αξία. Τώρα όλα έχουν ιστορική αξία.

Πώς είναι να μεγαλώνεις ως παιδί «επικίνδυνων φυλακισμένων»; Ήταν δύσκολο και στις παρέες και παντού. Θυμάμαι του Αβέρωφ, τον τεράστιο θάλαμο επισκέψεων. Μέχρι τα δώδεκά μου πήγαινα. Από ένα σημείο κι έπειτα το είχα συνηθίσει. Στην Αίγινα, που πηγαίναμε διακοπές, όλοι με ήξεραν με το επίθετο της Διδώς. Είχα πάει και κάποιες φορές επίσκεψη στις φυλακές της Αίγινας που ήταν ο νονός μου ο Στάθης ο Δρομάζος. Στου Αβέρωφ η επίσκεψη ήταν σίγουρα 2 φορές το μήνα, ενίοτε και μια φορά την εβδομάδα.

Σας μεγάλωσε η αδελφή της, η Διδώ Σωτηρίου...
H Διδώ δεν ήθελε παιδιά η ίδια και βρέθηκε να έχει την πιο περίεργη περίπτωση παιδιού. Προσπάθησε να παίξει το ρόλο της μαμάς. Αλλά ήταν υπερ-αγχωμένη με όλη την Αριστερά να κοιτάει αν με ανέτρεφε σωστά! Βεβαίως «σωστά» με τα κριτήρια της Aριστεράς, εξ ου και με έτρεχε στη σοβιετική πρεσβεία συνεχώς. Έπαιξε και καθοριστικό ρόλο ως προς την πολιτική μου διαπαιδαγώγηση, γιατί τα πρώτα μου ακούσματα από τη Διδώ δεν ήταν βέβαια ο ηρωισμός αυτών που πέθαναν, αλλά η διαγραφή της από τον Ζαχαριάδη το ’48. Οι απαράδεκτες και γελοίες συνθήκες με τις οποίες τη διαγράψανε. Δηλαδή είχα πολύ «αντιηρωικές» προσλαμβάνουσες, που παίξανε καθοριστικό ρόλο μετά το ’68, όπου είχα πλήρη επίγνωση.

Θυμάστε κάτι έντονα από εκείνα τα χρόνια; Θυμάμαι εκείνο το πρωινό, Φεβρουάριος του ’68 –η Έλλη ήταν στη εξορία– που είχαμε βάλει με τη Διδώ, στις 6.30 το πρωί, τη «Φωνή της Αλήθειας». Αντί λοιπόν να ακούσουμε όλα αυτά που έλεγαν εκείνες τις μέρες με τους αγώνες για την απελευθέρωση του αγωνιστή Γρηγόρη Φαράκου, ξαφνικά αρχίζουν να λένε κάτι πράγματα τελείως διαφορετικά. Eίναι το μήνυμα που έχει περάσει ο Παρτσαλίδης, ο Zωγράφος και ο Δημητρίου, ακούμε ουσιαστικά το διάγγελμα της διάσπασης. H Διδώ, που ήταν συναισθηματικό άτομο, βάζει τα κλάματα. Εγώ, που ήμουν πια 17 χρονών, της λέω «επιτέλους». Αφού ήδη φαινόταν το πράγμα, ότι ήταν δυο γραμμές, δεν ήμουν παιδάκι για να μην τα βλέπω... Aπ’ ό,τι έμαθα και η Έλλη είχε αντιδράσει το ίδιο όταν της το είπε η Aύρα η Παρτσαλίδου και η Pούλα Kουκούλου, είπε «επιτέλους».

Kουβαλάτε ένα βαρύ όνομα. Πώς συμβιβάζεστε με αυτό, σας υπαγορεύει έναν τρόπο που πρέπει να φέρεστε; Eίναι όχι απλώς βαρύ, είναι πλακωτικό. Αν γίνει αυτό, προσπαθείς να κρατήσεις την ανωνυμία σου. Και μάλιστα υπό τέτοιες συνθήκες, και να έχεις μια ολόκληρη σταλινική αριστερά που σου λέει «παιδάκι μου να γίνεις σαν τον πατέρα σου και να τον ξεπεράσεις!». Tι να τον ξεπεράσω δηλαδή, να πάω να σκοτωθώ; Πήγα Πολυτεχνείο ακριβώς για να ξεφορτωθώ τέτοιες καταστάσεις. Γιατί το θέμα είναι ότι, αν το αποδεχτείς, ή θα σε συνθλίψει τελείως ή θα αφομοιωθείς από το σύστημα. Πράγμα που θα μπορούσα να το είχα κάνει κάλλιστα με τη Μεταπολίτευση, να είχα δηλώσει ότι ένα είναι το Κόμμα, να πάω σε αυτούς και από κει και πέρα θα είχα εκλεγεί. Θα είχαν τη φίρμα, αφού ακόμα και τώρα κοιτάνε πώς να καπηλευτούν το όνομα.

Πώς αισθάνεστε που το κράτος της Δεξιάς σάς στέρησε τον πατέρα σας; H Δεξιά παραβίασε ανοιχτές πόρτες. Περισσότερο όμως στους άλλους καταλογίζω το θάνατο του πατέρα μου, γιατί αν δεν ήταν ο Ζαχαριάδης, η Δεξιά δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Aυτός τον έστειλε να σφαχτεί εδώ. Με την ήττα ο Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα κι ένα χαφιέ. Έτσι έγινε και η επιλογή, θα μπορούσε να είχε συμβεί και το ανάποδο. Ίσως επειδή ο Πλουμπίδης ήταν πιο ήσυχος χαρακτήρας και δεν αντέδρασε, ως πιστός πάντα στο κόμμα, ίσως να τον βρήκε αυτόν πιο εύκολο ο Ζαχαριάδης για το ρόλο του θύματος. Μάλλον κάτι τέτοιο είχε υπ’ όψιν του ο πατέρας μου όταν έλεγε στην Έλλη «να ζήσεις για την εκδίκηση». Αλλά αυτά είναι εικασίες. H Έλλη έχει πει να ανοίξουν κάποια πράγματα μετά το θάνατό της και έτσι μπορεί εκεί να διευκρινιστούν κάποια πράγματα.

Μπορούσατε να κατανοήσετε το πάθος τους για τον αγώνα σε «βάρος της οικογένειάς τους»; H θυσία τους, όταν τη βλέπεις εκ των υστέρων, ήταν τόσο μη-δικαιολογημένη. Όμως, αυτός ήταν ο τρόπος τους να βλέπουν τα πράγματα, αυτό το άσπρο-μαύρο που είχε εμφυσήσει η σταλινική αριστερά σε όλους. Και όταν μάλιστα εμπλουτίστηκε και με την αίγλη της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο, δεν θέλανε ποτέ να φανταστούνε ότι είχε επικρατήσει του Χίτλερ ένα τέρας ίδιο με αυτόν. Όταν η Έλλη έγραφε από τη φυλακή «θέλω ο γιος μου να γίνει καλός κουκουές...», αυτό ακούγεται πια κωμικό.

Πώς μιλούσε η Έλλη για τον Νίκο; Φαίνεται κι από αυτά που γράφει ότι για εκείνη το ιδιωτικό ήταν ιερό... Μιλούσε σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί τι θα είχε γίνει αν ζούσε, τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχε διαγραφεί! Για τα άλλα μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε...

Ήσασταν μικρός κι όμως βλέπατε και ακούγατε πολλά. Όλα αυτά που αναγκαστήκατε να ζήσετε σε τόσο τρυφερή ηλικία πώς επέδρασαν στο χαρακτήρα σας; Από τα Χριστούγεννα του ’63 –που αποφυλακίστηκε η Έλλη– μέχρι τη δικτατορία, πήγαινα και εγώ συνεχώς στα γραφεία της EΔA. Πριν, με πήγαινε και η Διδώ, γιατί δεν είχε τι να με κάνει, ή με έπαιρνε μαζί της στη σοβιετική πρεσβεία για να με δείξει στους Σοβιετικούς. Έβλεπα κι άκουγα όλο τον κόσμο. Έβλεπα πως πολλοί στην EΔA ήταν αγράμματοι. Θυμάμαι ένα στέλεχος να λέει συνέχεια «παρρησία όλων» και εγώ, παιδί της έκτης Δημοτικού τότε, τη διόρθωνα, «παρουσία» τής έλεγα. Αλλά όλοι αυτοί οι αγράμματοι έπρεπε να κυριαρχήσουν. Και όλο αυτό που έβλεπα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαπαιδαγώγησή μου. Αναρωτιόμουν τι γυρεύει η Έλλη, που ήξερα ότι ήταν μορφωμένη, με αυτούς τους αγράμματους.

O πατέρας σας ήταν για σας ήρωας, ήταν ο... «Έλληνας Tσε»; Για τα ελληνικά δεδομένα ναι. Ότι όμως θα μπορούσε να είχε συμβάλει πιο εποικοδομητικά το πιστεύω. Αν δεν είχε πάει έτσι, ως πρόβατο επί σφαγή... Και για την Έλλη, το ίδιο. Αν η Έλλη είχε φύγει στη Γαλλία, με την αρχή του εμφυλίου, το ’46, θα ήταν σήμερα ένα στιλ Aρβελέρ. Σκέφτομαι μήπως έτσι θα είχαν συμβάλει καλύτερα. Για την Έλλη χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια πριν δει τα βιβλία της εκδίδονται. Μόλις 2 χρόνια πριν ευτύχησε να τα δει επιτέλους να αναγνωρίζονται και τα μίντια να ασχολούνται μαζί της.

Το ότι η μητέρα σας γράφει πως «ήθελε να πεθάνει» σας πείραξε; Αυτό που έγραφε εκφράζει μια εποχή, με τα μέτρα τα σημερινά είναι απλώς ακατανόητο. Στο κλίμα της Μεταπολίτευσης αναρωτιόσουν γιατί πήγαν και σκοτώθηκαν. Αυτό, φυσικά, από το ’74 μέχρι το ’89. Γιατί μετά το ’89 έλεγες «Για το όνομα του Θεού, γι’ αυτό το τερατούργημα θυσιάστηκαν;».

Μέσα στα μπουντρούμια οι γονείς σας έζησαν ένα μοναδικό έρωτα, που ζωντανεύει εξαίσια στα γράμματα της μητέρα σας. Tι μήνυμα είναι αυτό για σας; Ήταν ένας μεγάλος έρωτας, αλλά από κει και πέρα γιατί πήγε και θυσιάστηκε; Για ένα πράγμα που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα; Θύματα της μεγαλύτερης απάτης του 20ού αιώνα; Αυτό ήτανε. O υπαρκτός ήταν η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα...

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Η κατά Καβάφη δύναμη του λόγου


Από χειρόγραφο σημείωμα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, 16.10.1902

«Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην• ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή• ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος».

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Γρίπη των χοίρων

Όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζετε για τη γρίπη των χοίρων

Τις τελευταίες ημέρες κατακλυζόμαστε καθημερινά με ειδήσεις γύρω από την εξάπλωση της γρίπης των χοίρων ανά τον κόσμο. Ωστόσο, πόσο καλά ενημερωμένοι είμαστε γύρω από την ασθένεια αυτή; Τί είνα τελικά η γρίπη των χοίρων; Είμαστε επαρκώς προστατευμένοι από αυτή; Το Enet.gr αναζήτησε και σας παρουσιάζει χρήσιμες συμβουλές και πληροφορίες για την αντιμετώπιση της νόσου.

Τι είναι η γρίπη των χοίρων και από πού προήλθε;

Η γρίπη των χοίρων είναι μια μολυσματική ασθένεια του αναπνευστικού συστήματος, η οποία προκαλείται από το στέλεχος H1N1 ή «ιό της γρίπης τύπου Α», όπως αλλιώς ονομάζεται. Πρόκειται για ένα νέο παθογόνο στέλεχος, το οποίο δημιουργήθηκε κατά πάσα πιθανότητα μέσω μετάλλαξης δύο παλαιότερων ιών που προσέβαλαν χοίρους στο Μεξικό.

Η μάσκα με προστατεύει απέναντι στην ασθένεια;

Κατά πάσα πιθανότητα, ναι. Πρόσφατη έρευνα Αυστραλών επιστημόνων κατέδειξε ότι οι προστατευτικές μάσκες μπορούν να περιορίσουν τις πιθανότητες μόλυνσης, αλλά μόνον εάν φοριούνται σωστά και για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ποια είναι τα συμπτώματα της γρίπης των χοίρων; Τα συμπτώματα της «γρίπης τύπου Α» δε διαφέρουν σε τίποτα με τα αντίστοιχα της κοινής γρίπης. Ο ασθενής εμφανίζει συνήθως υψηλό πυρετό, βήχα, έντονο πονόλαιμο, κεφαλαλγίες και πόνο στα οστά και τους μύες, ρίγη και κόπωση. Σε κάποιες περιπτώσεις ενδέχεται να εμφανιστεί εμετός και διάρροια.

Πώς θα ξέρω εάν θα πρέπει να συμβουλευτώ κάποιον γιατρό ή όχι;

Σε κάθε περίπτωση, εάν εμφανίσετε τα παραπάνω συμπτώματα και ζείτε ή έχετε ταξιδέψει πρόσφατα σε μέρη, όπου έχει επιβεβαιωθεί και επίσημα η εμφάνιση της γρίπης των χοίρων – λ.χ. στο Μεξικό- τότε σίγουρα θα πρέπει να αναζητήσετε άμεσα ιατρική συμβουλή. Θα πρέπει πρωτίστως να αποφύγετε την επίσκεψη με δική σας πρωτοβουλία σε κάποιο νοσοκομείο, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μεταδώσετε την ασθένεια και σε άλλα άτομα.

Η γρίπη των χοίρων θεραπεύεται;

Ναι, θεραπεύεται μέσω της χορήγησης των φαρμάκων Tamiflu ή Relenza.

Υπάρχει εμβόλιο για τη θεραπεία της ασθένειας;

Προς το παρόν, όχι. Ωστόσο, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι σε έξι μήνες θα υπάρξει εμβόλιο ικανό να προξενεί ανοσία στην ασθένεια.

Πόσο καλά προετοιμασμένη είναι η Ελλάδα απέναντι στη γρίπη των χοίρων;

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δημήτρη Αβραμόπουλου, η χώρα μας διαθέτει επάρκεια στο φάρμακο Tamiflu, ενώ σε επιφυλακή έχουν τεθεί όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες της χώρας για την αντιμετώπιση τυχόν κρουσμάτων.

Πώς μπορώ να προστατευθώ από την ασθένεια;

Καταρχάς, δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να πανικοβάλλεστε. Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε τέτοιες καταστάσεις. Καλύπτετε το στόμα και τη μύτη σας, όταν βήχετε ή φτερνίζεστε αντίστοιχα, με ένα μαντήλι ή χαρτομάντιλο, το οποίο στη συνέχεια θα πετάτε στα σκουπίδια. Πλένετε συχνά τα χέρια σας με σαπούνι και άφθονο νερό. Οι ενήλικες, εφόσον νοσήσουν να παραμένουν στο σπίτι, ενώ τα παιδιά που παρουσιάζουν συμπτώματα της γρίπης να παραμένουν στο σπίτι και να μην πηγαίνουν στο σχολείο, γιατί υπάρχει άμεσος κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας.


Πηγή: Ελευθεροτυπία