Το πρώτο θέμα των ημερών είναι η με διυπουργική απόφαση κατάργηση των προγραμμάτων Stage στο Δημόσιο. Μετά από σύσκεψη του Αντιπρόεδρου της κυβέρνησης κ. Θεόδωρου Πάγκαλου, με τον υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση, τον υπουργό Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδο, τον υπουργό Επικρατείας Χάρη Παμπούκη και τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικό εκπρόσωπο Γιώργο Πεταλωτή, ανακοινώθηκαν τα εξής:
• Καταργούνται και απαγορεύονται τα Stage στο Δημόσιο, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στους ΟΤΑ.
• Στον ιδιωτικό τομέα είναι δυνατόν να λειτουργήσουν τα Stage ως μαθητεία, εφόσον ισχύουν όλες οι απαραίτητες εγγυήσεις και χρηματοδοτούνται κυρίως από κοινοτικά κονδύλια.
• Τα Stage που συνήφθησαν μετά την αναγγελία της ημερομηνίας των εκλογών είναι παράνομα, έγιναν για προφανείς ψηφοθηρικούς σκοπούς και ως εκ τούτου δεν ισχύουν.
• Προγράμματα Stage οποιασδήποτε διάρκειας που λήγουν δεν θα ανανεώνονται.
• Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί για την πρόσληψη μονίμου προσωπικού το οποίο θα καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Μετά την ανακοίνωση των αποφάσεων, όλα σχεδόν τα κόμματα, αντέδρασαν με περισσή θα έλεγα υποκρισία, να κατηγορήσουν την κυβέρνηση. Και λέω υποκρισία γιατί όσο ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ. δεν είδα καμιά ουσιαστική αντίδραση. Δεν είδα κανένα, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., να αγωνίζεται για την κατάργησή τους ή έστω να τους δώσουν τα ίδια εργατικά δικαιώματα που έχουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Για λόγους καθαρά κομματικούς, αφού σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων στα stage ανήκουν στη Ν.Δ., το ΠΑ.ΣΟ.Κ. προχωρά προς τη σωστή κατεύθυνση. Το ότι τα κίνητρά τους δεν είναι και τόσο ηθικά, δε σημαίνει και ότι η απόφαση δεν είναι αντικειμενικά δίκαιη. Η αντιπολίτευση κατηγορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για κοινωνική αναλγησία και αδικία, για αναβίωση της πλατείας Κλαυθμώνος, για πέταμα στο δρόμο της ανεργίας χιλιάδων εργαζομένων που τουλάχιστον έτρωγαν ένα κομμάτι ψωμί... Τα κροκοδείλια δάκρυά τους έχουν ψηφοθηρική κατεύθυνση. Αυτά τα 23.000 παιδιά (σύμφωνα με τον κ. Λοβέρδο) είναι κυρίως τα «δικά τους παιδιά». Το μόνο που θέλουν είναι να τους κρατήσουν στο άρμα της Ν.Δ.. Δε νοιάζονται γι’ αυτούς. Άλλωστε, η Ν.Δ. δεν τους είχε σε ομηρία τόσα χρόνια, σε ανασφάλιστη εργασία με πενιχρό μισθό και με την καλλιέργεια ελπίδων για τουλάχιστον μοριοδότηση σε θέσεις του Δημοσίου; Αντί να ζητήσουν συγγνώμη απ’ όλο τον ελληνικό λαό για το γεγονός ότι είχαν καταστήσει τα παιδιά των Stage όμηρους των πελατειακών τους συμφερόντων, εμφανίζονται σήμερα ως υπερασπιστές τους. Αντί να χαιρόμαστε που τελειώνει αυτός ο «εργασιακός μεσαίωνας» που θέλησε να επιβάλει η Ν.Δ., αντιδρούμε.
Πάμε λοιπόν στο κυρίως θέμα, που είναι το δίκαιο της απόφασης. Οι εργαζόμενοι στα Stage (το ίδιο ισχύει για τους κάθε είδους συμβασιούχους), δεν ήξεραν τους όρους με τους οποίους προσλαμβάνονταν; Τους κορόιδεψαν; Δεν υπέγραψαν ότι θα δουλέψουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και χωρίς ασφάλιση; Δηλαδή αθετούν την υπογραφή τους; Διαμαρτύρονται γιατί τους απολύουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι κανονικοί εργαζόμενοι. Για ειδίκευση δεν πήγαν μόνο εκεί; Οι αδικίες εις βάρους των υπολοίπων εργαζομένων είναι πολλές. Τις θέσεις αυτές τις εξασφάλισαν γιατί είχαν κάποιο μέσο. Πάει περίπατο λοιπόν η αξιοκρατία. Υπέγραψαν σύμβαση ορισμένου χρόνου, δηλαδή στη λήξη της θα έπρεπε να φύγουν. Αυτοί, ενώ πήγαν μόνο για ειδίκευση, κατέληξαν, πάλι με τη βοήθεια του μέσου τους, να ανανεώνουν τις συμβάσεις τους, ενώ θα έπρεπε να πάρουν άλλοι σειρά. Ακόμα κι αν κάποιοι ήταν χρήσιμοι και κάλυπταν ανάγκες του Δημοσίου, δε σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνουν στη θέση τους μ’ αυτό τον τρόπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο ΑΣΕΠ. Θα προκηρυχθεί κανονικός διαγωνισμός και θα λάβουν μέρος όπως όλοι οι υπόλοιποι. Η ανανέωση των συμβάσεων είναι πιθανόν και παράνομη και ίσως θα έπρεπε να επιληφθεί και ο εισαγγελέας. Η δίωξη πρέπει να είναι και προς αυτούς που τους ανανέωναν τις συμβάσεις, αλλά θα έλεγα και προς τους ίδιους τους εργαζομένους. Γιατί αν «δικαιωθούν», τότε είχε δίκιο ο Βουλγαράκης όταν έλεγε ότι, ότι είναι νόμιμο είναι και δίκαιο. Αν τους νομιμοποιήσουμε εκ των υστέρων, παραγράφεται η ανομία τους; Αν νομιμοποιήσουμε τα αυθαίρετα, παραγράφεται η ανομία τους; Αν νομιμοποιήσουμε τους λαθρομετανάστες, παραγράφεται η ανομία τους; Εμείς που δεν παρανομούμε είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Τι παράδειγμα δίνουμε στον κόσμο, ότι όλοι πρέπει να γίνουμε λαμόγια γιατί το κράτος μετά θα μας νομιμοποιήσει;
Η ένσταση που έχω είναι για τη μη πληρωμή όσων ξεκίνησαν κατά την προεκλογική περίοδο. Αν δεν υπάρξουν ποινικές ευθύνες θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να πληρωθούν για το διάστημα που εργάστηκαν. Επίσης πρέπει να υπάρξει μοριοδότηση, αλλά μόνο για το χρονικό διάστημα της πρώτης σύμβασης. Τέλος, είμαι της άποψης ότι εφόσον πρέπει να καταργηθούν στο δημόσιο, πρέπει να καταργηθούν και στον ιδιωτικό. Αν μείνουν στον ιδιωτικό, έστω και με τους όρους που αναφέρει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (εγγυήσεις και κοινοτικά κονδύλια), θα πρέπει με τους ίδιους όρους να λειτουργήσουν και στο δημόσιο. Όπως, όμως, ήταν μέχρι τώρα, έπρεπε να καταργηθούν παντελώς. Μένει λοιπόν, αν θα υποστηρίξει την απόφασή της η κυβέρνηση και αν θα προκηρύξει σύντομα διαγωνισμό αδιάβλητο για την κάλυψη των πάγιων θέσεων. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να προσθέσω ότι από κάποιο τηλεοπτικό σταθμό άκουσα ότι υπάρχουν αντιδράσεις, γιατί η κυβέρνηση έχει πρόθεση να μην κάνει προσλήψεις, αλλά να καλύψει τις αναγκαίες θέσεις στο δημόσιο με το ήδη υπάρχον προσωπικό με μετατάξεις. Κι αυτό είναι ένα μέτρο προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά επειδή δε ξέρω λεπτομέρειες, θα το σχολιάσω αν έρθει η ώρα του. Προς το παρόν κάνω πράξη αυτό που έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Στις προτάσεις που θεωρούμε καλές θα τους υποστηρίξουμε, ενώ στις κακές θα μας βρουν απέναντί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου